Ujawnione w trakcie remanentu niedobory magazynowe można zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów w wartości odpowiadającej cenie nabycia utraconych towarów. Natomiast wykryte nadwyżki trzeba opodatkować.
Podatnik musi udowodnić ujawnione w wyniku inwentaryzacji różnice między stanem magazynowym towarów a stanem wykazanym w księgach. Dopiero wówczas wykryte podczas remanentu niedobory można zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów.
Spółka uzyskała zezwolenie na prowadzenie działalności gospodarczej na terenie Wałbrzyskiej Specjalnej Strefy Ekonomicznej. W wyniku przeprowadzonego postępowania organ podatkowy stwierdził wiele nieprawidłowości w złożonym przez spółkę rozliczeniu. Okazało się, że firma posiada większą ilość zapasów, niż dokumentuje prowadzona ewidencja magazynowa. Spółka nie przedstawiła żadnych dowodów, które pozwoliłyby organom podatkowym na weryfikację zdarzeń prowadzących do powstania ujawnionych w wyniku inwentaryzacji różnic między stanem magazynowym towarów a stanem wykazanym w księgach. Dlatego organy podatkowe uznały, że doszło do zawyżenia kosztów podatkowych. Sprawą ostatecznie zajął się NSA.
Podwładnemu przebywającemu w krajowej podróży służbowej, szef zamiast wypłacać diety, może na podstawie faktur, zwrócić w całości pieniądze za całodzienne posiłki. Takie wydatki firma zaliczy w koszty podatkowe. Z kolei otrzymany zwrot dla pracownika nie generuje przychodu ze stosunku pracy.
Sprawa dotyczyła firmy, która wysyła pracownika w podróże służbowe na terenie kraju. Spółka zapewnia mu całodzienne wyżywienie (dokumentowane fakturą wystawianą na spółkę). Zazwyczaj kwota za całodzienne wyżywienie jest wyższa od diety przysługującej pracownikowi na podstawie przepisów rozporządzenia ministra pracy i polityki społecznej z 19 grudnia 2002 r. w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju.
Opłat związanych z organizacją obchodów święta branżowego w części przypadającej na zaproszonych gości, którzy nie są zatrudnieni w spółce, nie można zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów.
Sprawa dotyczyła spółki działającej w branży górniczo-energetycznej, która co roku organizuje Dzień Górnika i Dzień Energetyka. Obchody tych świąt obejmują imprezy zamknięte, jak również imprezy o charakterze otwartym – dostępne dla szerszego grona uczestników. W ramach spotkań organizowane są festyny, koncerty, itp. Spółka ponosi też koszty przejazdu, zakwaterowania i wyżywienia, usługi cateringowe. Przedsiębiorstwo spytało ministra finansów, czy poniesione wydatki na organizację takich świąt mogą stanowić koszty podatkowe.
Wyrok komentuje Izabela Ukonu, starszy konsultant w Accreo.
Zwrot kosztów gwarancyjnych związanych z wymianą poduszek powietrznych w samochodach ma charakter odszkodowania. Nie może być zatem uznana za koszt uzyskania przychodów. Dotyczy to też sytuacji, gdy wady w dostarczonych produktach nie zostały stwierdzone.
Sprawa dotyczyła spółki, zajmującej się produkcją oraz sprzedaż części i akcesoriów do pojazdów mechanicznych (w tym poduszek powietrznych do samochodów). Kontrola skarbowa wykazała, że firma nieprawidłowo zaliczyła do kosztów uzyskania przychodów wydatki dotyczące zwrotu kosztów gwarancyjnych wymiany wadliwych poduszek powietrznych do samochodów.
Organy podatkowe uznały, przez zaliczenie do kosztów odszkodowań z tytułu wad dostarczonych towarów, spółka zawyżyła koszty uzyskania przychodów.
Jeśli wierzycielem z tytułu kredytu kupieckiego jest udziałowiec dysponujący 50-proc. udziałem w kapitale zakładowym spółki oraz wartość udzielonego kredytu przekracza trzykrotność kapitału zakładowego, należy zastosować ograniczenie w zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów odsetek z takiego kredytu.
Jeśli firma świadczy usługi przy których realizacji posiłkuje się podwykonawcami wydatki z tym związane powinny być ujmowane w kol. 13 KPiR , jako pozostały koszt prowadzonej działalności.
Zawieranie umów cywilnoprawnych jest dla pracodawcy formą zdecydowanie korzystniejszą niż podpisywanie umowy o pracę. Przy takiej formie zatrudnienia nie zawsze trzeba odprowadzać składki na ubezpieczenia społeczne, a zleceniobiorcą nie przysługuje prawo do płatnego urlopu.
Wydatków poniesionych na ubrania firmowe, które nie pełnią funkcji reklamowej, nie można zaliczyć do kosztów uzyskania przychodu, ponieważ nie mają wpływu na zwiększenie sprzedaży, a w rezultacie na zwiększenie przychodu.
Spółka, z siedzibą w Polsce, wchodzi w skład międzynarodowej grupy zajmującej się sprzedażą odzieży. Swoje sklepy ma zlokalizowane w galeriach handlowych. Firma zamierza przekazać pracownikom ubrania z aktualnej kolekcji. Stroje te nie różnią się od tych sprzedawanych dla klientów. Nie zawierają charakterystycznych cech typu: naszywki, odmienny kolor, napisy reklamowe, itp. Są jednak oznaczone logo przedsiębiorstwa umieszczonym na metce produktu. Spółka chciała wiedzieć, czy ma prawo zaliczyć wartość wydatków poniesionych na zakup strojów służbowych do kosztów uzyskania przychodu.
Wydatków związanych z podnoszeniem wiedzy prawniczej, które podatnik poniósł przed rozpoczęciem prowadzenia kancelarii, nie można zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów.
Mimo że podatnik przed rozpoczęciem prowadzenia działalności poniósł wskazane we wniosku wydatki, to nie może ich zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów w tej działalności. Wydatki te nie spełniają bowiem przesłanek, o których mowa w art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (dalej: ustawa o PIT), gdyż mają charakter wydatków typowo osobistych i zostały poniesione przed rozpoczęciem prowadzenia pozarolniczej działalności gospodarczej. Zatem nie można ich uznać za koszt uzyskania przychodów.
Wydatki na drobne prezenty np.: długopisy, portfele, MP4, rozdawane wybranym klientom podczas omawiania warunków sprzedaży można zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów.
Firma przekazuje kontrahentom drobne, zwyczajowo przyjęte prezenty: długopisy, kalendarze, komplety do kawy, breloki do kluczy, etui, jedwabne krawaty ze spinkami, MP4, multinarzędzia, latarki z kompletem narzędzi, pendrive, portfele, ramki cyfrowe, stacje pogodowe, zegary ścienne, kubki termiczne i inne gadżety. Przedsiębiorstwo spytało ministra finansów czy takie wydatki mogą stanowić koszty uzyskania przychodów. Zdaniem firmy – tak.
Okazałość czy wystawność oferowanego partnerowi biznesowemu poczęstunku nie stanowi kryterium kwalifikowania wydatków jako kosztów reprezentacji.
Podatnik prowadził w swoim przedsiębiorstwie szkolenia z udziałem prelegentów wewnętrznych, a także zewnętrznych, bez udziału kontrahentów. Ponadto zarówno w siedzibie przedsiębiorstwa, jak i poza nią, odbywają się spotkania z kontrahentami, podczas, których podawany jest poczęstunek. Przedsiębiorca spytał ministra finansów, czy wyłączenie wydatków z kosztów uzyskania przychodów, zawarte w art. 23 ust. 1 pkt 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (dalej: ustawa o PIT) dotyczy pieniędzy wydanych na taki poczęstunek.
Rachunek za obiad z kontrahentem nie jest automatycznie wyłączony z kosztów podatkowych. Jednak każda sprawa wymaga odrębnej analizy w tym zakresie – orzekł NSA w składzie siedmiu sędziów.
Spółka chciała wiedzieć, czy wydatki za obiad (kolację, lunch) z kontrahentami ponoszone na spotkaniu odbywanym w celach biznesowych, a nie w celu okazania przepychu stanowią koszty uzyskania przychodu. Czy drobny poczęstunek oraz napoje (kawa, herbata) dla kontrahentów w siedzibie firmy są kosztami podatkowymi.
@ Wiedza i Praktyka Sp. z o.o. \\ Wszystkie prawa zastrzeżone.
/WiedzaiPraktyka
/wip
/WiedzaiPraktyka
/wip