Podatnicy posiadający zaległości podatkowe zastanawiają się, jak je uregulować, przy czym nie zawsze mają wystarczające środki finansowe, aby to zrobić. Jedną z form wygaśnięcia zobowiązania podatkowego przewidzianą w art. 66 Ordynacji podatkowej jest przeniesienie własności rzeczy oraz praw majątkowych na rzecz Skarbu Państwa oraz jednostek samorządu terytorialnego. Prosty przepis budzi jednak liczne problemy interpretacyjne i jest przedmiotem sporów podatników z fiskusem.

W celu zabezpieczenia zwrotu opakowania przez klienta przedsiębiorcy pobierają często kaucję, która stanowi pieniężne zabezpieczenie roszczeń w sytuacji braku zwrotu w określonym terminie. Taki model obniża końcową wartość produktu o wartość opakowania, co sprawia, że produkt jest bardziej konkurencyjny, a działania przedsiębiorcy proekologiczne. W przypadku zwrotu opakowań w terminie pobrana kaucja powinna podlegać zwrotowi. Co jednak w przypadku, gdy kontrahent nie zwróci opakowania albo zwróci je z opóźnieniem? Jak ewidencjonować wydania i zwroty opakowań przy sprzedaży detalicznej?

Jednym z nowych rozwiązań podatkowych, jakie przewiduje Polski Ład, jest autokontrola podatnika w związku z nieprawidłowościami wykrytymi u kontrahenta. Rozwiązanie to niesie za sobą szereg niewiadomych, w szczególności kto, przez kogo i kiedy miałby być kontrolowany. W projekcie przepisów rolę sygnalisty pełnić będzie szef KAS, który ma ostrzegać przed ryzykiem znikającego podatnika. Powinno to zwiększyć czujność jego kontrahentów i umożliwić im działania w celu zachowania należytej staranności we współpracy z podejrzanym podatnikiem.

Przemieszczanie i magazynowanie towarów mogą prowadzić do powstania ubytków, szczególnie w przypadku podmiotów dokonujących obrotu na dużą skalę. W wielu sytuacjach firmy odpowiedzialne za transport, przechowywanie towarów czy usługi logistyczne ograniczają swoją odpowiedzialność w tym zakresie do minimum, najczęściej przyjmując pewne limity strat, od których zaczynają odpowiadać przed zleceniodawcy. W efekcie część szkód niepokryta żadną formą rekompensaty musi być wpisana w koszty prowadzenia działalności. Powstaje więc pytanie, czy takie koszty mogą stanowić koszty uzyskania przychodu w związku z prowadzoną działalnością. Temat podjął dyrektor KIS w jednej z ostatnich interpretacji nr 0111-KDIB1-1.4010.286.2021.1.SG.

Zgodnie z obecnie funkcjonującym art. 3 ust. 1 ustawy o CIT, podatnicy mający siedzibę lub zarząd na terytorium Polski podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów, bez względu na miejsce ich osiągania. Określenie siedziby spółki, co do zasady, nie jest problematyczne, ponieważ każda spółka powinna mieć tę kwestię uregulowaną w umowie lub statucie. Problem pojawia się, jeżeli chodzi o kwestię posiadania zarządu na terytorium Polski. W związku z tym ustawodawca w ramach pakietu zmian podatkowych wprowadzanych Polskim Ładem planuje doprecyzowanie pojęcia zarządu w Polsce.

W ostatnim czasie można zaobserwować znaczny wzrost fiskalizacji przedsiębiorców. Kolejną formą opodatkowania największych z nich ma być podatek przychodowy. Z planów resortu finansów wynika, że obejmie on firmy wykazujące duże przychody, a niewykazujące podatku. Jednak wbrew zapowiedziom resortu finansów nowy podatek nie dotknie jedynie największych korporacji, ale także mniejszych przedsiębiorców. Dlaczego? Ponieważ ustawodawca nie przewidział żadnego progu przychodowego.

Przepisy dotyczące tzw. ulgi na złe długi funkcjonują już od dawna w ustawie o VAT, jednak w dalszym ciągu budzą wiele wątpliwości i sporów pomiędzy podatnikami a fiskusem. Jedną z osi takich sporów była do niedawna kwestia możliwości skorzystania z ulgi na złe długi w kontekście cesji wierzytelności. Niekorzystne stanowisko organów podatkowych i sądów administracyjnych, stanowiące, że przy cesji wierzytelności należy podwyższyć podstawę i podatek o całą kwotę wierzytelności, zostało zakwestionowane przez NSA dopiero w 2019 roku. Od tego czasu wydaje się, że obowiązuje jednolita praktyka, niemniej fiskus w pojedynczych sprawach próbuje ją zmienić na swoją korzyść.

Właściwe udokumentowanie wydatku jest jednym z niezbędnych kryteriów jego kwalifikacji do kosztów uzyskania przychodów. W związku z tym kwestia posiadania odpowiedniej dokumentacji do tej pory dotyczyła w głównej mierze podatku dochodowego. Od jakiegoś czasu wymóg odpowiedniego udokumentowania dokonywanego zakupu występuje także w kontekście odliczania VAT.

Transakcje zbycia przedsiębiorstwa lub zorganizowanej jego części są często przedmiotem sporu pomiędzy podatnikami a fiskusem. Sukcesja obowiązków w zakresie podatków nie jest problematyczna, jednak często wątpliwości budzi sukcesja praw. Jednym z obszarów dyskusji jest możliwość skorygowania rozliczeń VAT poprzednika i wystąpienia z wnioskiem o zwrot nadpłaty VAT. Tematyką tą zajął się ostatnio NSA, który w wyroku o sygn. akt I FSK 2240/19 rozstrzygnął sprawę na korzyść podatnika.

W praktyce biznesowej nierzadko zdarza się, że przedsiębiorcy wypłacają różnego rodzaju bonusy swoim kontrahentom z tytułu zrealizowanej sprzedaży. Korekta ceny w związku z udzieleniem rabatu powinna być dokonywana w formie faktury korygującej. W takim przypadku okres ujęcia faktur jest wskazany bezpośrednio w ustawie. Ten sposób korygowania sprzedaży dotyczy bezpośredniej relacji pomiędzy kontrahentami oraz stosunkowo małej liczby wystawianych faktur korygujących. Często jednak zdarza się, że relacje pomiędzy podatnikiem a kontrahentem, któremu podatnik chce wypłacić bonus, nie są bezpośrednie, tylko pośrednie. Ujęcie takiej transakcji w deklaracji VAT nie zostało bezpośrednio opisane w przepisach ustawy, co rodzi zrozumiałe wątpliwości podatników.