klasyfikacja budżetowa

Pracownikowi podnoszącemu kwalifikacje zawodowe przysługują:

- urlop szkoleniowy,

- zwolnienie z całości lub części dnia pracy na czas niezbędny, by punktualnie przybyć na obowiązkowe zajęcia oraz na czas ich trwania

(art. 103¹ § 2 Kodeksu pracy).

Urlop szkoleniowy

Za czas urlopu szkoleniowego oraz za czas zwolnienia z całości lub części dnia pracy pracownik zachowuje prawo do pełnego wynagrodzenia. Ponadto pracodawca może przyznać pracownikowi podnoszącemu kwalifikacje zawodowe dodatkowe świadczenia, na przykład: pokryć opłaty za kształcenie, przejazd, podręczniki czy zakwaterowanie.

Wymiar urlopu szkoleniowego określa art. 103² Kodeksu pracy. Wynosi on:

- 6 dni – dla pracownika przystępującego do egzaminów eksternistycznych;

- 6 dni – dla pracownika przystępującego do egzaminu maturalnego;

- 6 dni – dla pracownika przystępującego do egzaminu potwierdzającego kwalifikacje w zawodzie lub egzaminu zawodowego;

- 21 dni w ostatnim roku studiów – na przygotowanie pracy dyplomowej oraz przygotowanie się i przystąpienie do egzaminu dyplomowego.

Urlopu szkoleniowego udziela się w dni, które są dla pracownika dniami pracy zgodnie z obowiązującym go rozkładem czasu pracy.

Pracodawca nie może odmówić udzielenia urlopu szkoleniowego ani zwolnienia z pracy na czas szkolenia. Pracodawca powinien udzielać pracownikowi urlopu szkoleniowego w dni, które są dniami pracy, zgodnie z obowiązującym rozkładem czasu pracy.

Środki trwałe to rzeczowe aktywa trwałe i zrównane z nimi, o przewidywanym okresie ekonomicznej użyteczności dłuższym niż rok, kompletne, zdatne do użytku i przeznaczone na potrzeby jednostki. Zalicza się do nich m.in. nieruchomości − w tym grunty, prawo użytkowania wieczystego gruntu, budowle i budynki, a także będące odrębną własnością lokale, spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego oraz spółdzielcze prawo do lokalu użytkowego, a także maszyny, urządzenia, środki transportu i inne rzeczy.

Ustawa o rachunkowości nie odnosi się do wartości środka trwałego, granica 10.000 zł dotyczy sposobu amortyzacji środków trwałych i jest określona w ustawach o podatku dochodowym, do tej wartości odnosi się również rozporządzenie w sprawie rachunkowości oraz planów kont dla budżetu państwa, budżetów jednostek samorządu terytorialnego, jednostek budżetowych, samorządowych zakładów budżetowych, państwowych funduszy celowych oraz państwowych jednostek budżetowych mających siedzibę poza granicami Rzeczypospolitej Polskiej.