Postanowieniem z kwietnia 2020 roku naczelnik urzędu skarbowego przedłużył do 30 września 2020 r. termin zwrotu spółce nadwyżki zapłaconego przez nią VAT. W uzasadnieniu konieczności dłuższego przetrzymania należnych przedsiębiorcy pieniędzy powołał się m.in. na panującą w Polsce pandemię koronawirusa, wpływającą na tok czynności weryfikacyjnych. Postanowienie to uchylił sąd, podnosząc, że organ w żaden sposób nie wyjaśnił, dlaczego i jak COVID wpływa na spowolnienie kontroli podatkowej i czynności  sprawdzających w spółce.

Podejmujący rynkowe działania przedsiębiorcy niejednokrotnie zderzają się w obrocie gospodarczym z problemem, jak traktować (a w związku z tym, jak opodatkować) te działania, jeśli składa się na nie kilka świadczeń lub czynności. Ma to doniosłe znaczenie, ponieważ od rozstrzygnięcia, czy przedsiębiorca ma do czynienia z jednym świadczeniem złożonym albo z niesamodzielnym świadczeniem o charakterze pomocniczym, czy z kilkoma świadczeniami, które należy rozpatrywać niezależnie, może zależeć prawo do skorzystania ze zwolnienia z VAT lub z niższego opodatkowania. W tej problematycznej kwestii wypowiedział się 22 października 2020 r. Trybunał Sprawiedliwości UE.

Czy brak ustalenia rzeczywistego nabywcy towaru w ramach wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów wystarcza, by odmówić podatnikowi prawa do stawki 0% VAT i jednocześnie opodatkować ją stawką 23%? Odpowiedzi na to pytanie udzielił WSA w Bydgoszczy w wyroku z 27 października 2020 r. o sygn. akt I SA/Bd 430/20.

Pod koniec 2020 roku resort finansów przedstawił obszerny projekt zmian w ustawie o VAT, którego celem jest wdrożenie unijnych przepisów nowelizujących reguły opodatkowania wewnątrzwspólnotowej transgranicznej sprzedaży towarów i usług. Nowe prawo służyć ma uszczelnieniu systemu VAT, ale i zwiększeniu konkurencyjności europejskich firm. Jak niemal każda nowelizacja, ta także wiąże się z koniecznością dostosowania przedsiębiorców do nowych wymogów i procedur.

W linii orzeczniczej zarówno organów podatkowych, jak i sądów administracyjnych – w szczególności NSA – powstała i przez wiele lat istniała niespójność stanowiska odnośnie do sposobu kalkulowania przez podatników strat mających źródło w sprzedaży wierzytelności związanych bezpośrednio z czynnościami podlegającymi VAT. Meritum tej newralgicznej kwestii jest rozstrzygnięcie, czy w tak ukształtowanym stanie faktycznym działaniem prawidłowym jest uwzględnienie przy szacowaniu danej straty wysokości zbytej wierzytelności z wliczeniem kwoty VAT, czy też z pominięciem tego podatku.

Świadczenie zautomatyzowanych, niewymagających dużego wkładu ze strony człowieka usług za pomocą środków komunikacji elektronicznej (Internetu/sieci elektronicznej) uznawane jest za świadczenie usług elektronicznych w rozumieniu przepisów o VAT. Usługi elektroniczne, podobnie jak inne usługi, podlegają opodatkowaniu VAT. Jednak zasady ich opodatkowania są specyficzne i zależą od wielu czynników.

Stosowanie 50% kosztów uzyskania przychodów do honorariów przyznawanych autorom dzieł, budzi liczne wątpliwości i jest źródłem szeregu problemów praktycznych. Jest nadzieja, że sytuacja została opanowana dzięki interpretacji ogólnej.

Jednym z kluczowych elementów definicji podatnika VAT, wynikającym z ustawy o VAT, jest samodzielne wykonywanie działalności gospodarczej. Jest to na tyle istotny temat, że ustawodawca zdecydował się na sprecyzowanie definicji „działalności gospodarczej” w przepisach ustawy.

Moment powstania obowiązku podatkowego jest jednym z elementów konstrukcyjnych ustawy o VAT i jest to element niezbędny do prawidłowego rozliczenia podatku za dany okres. Sytuację komplikuje dodatkowo szereg wyjątków od zasady ogólnej, a w wielu wypadkach może być przyczyną sporów z fiskusem.

Przedsiębiorca prowadzący działalność hotelarską stosował w niej metodę tzw. overbookingu, w ramach którego nabywał usługi gastronomiczne i noclegowe, a następnie odsprzedawał je swoim gościom. Fiskus stwierdził, że przedsiębiorca nie może odliczać VAT z tytułu tych nabyć, bo działalność hotelarska nie stanowi uprawnionej do tego działalności turystycznej. WSA w Poznaniu uchylił to rozstrzygnięcie jako nieakceptowalne i stojące w rażącej sprzeczności z podstawową zasadą podatku od wartości dodanej, tj. zasadą jego neutralności (wyrok z 14 października 2020 r., sygn. akt I SA/Po 416/20).