koszty autorskie

Pracownik w związku zatrudnieniem u danego pracodawcy otrzymuje od niego wynagrodzenie oraz inne świadczenia, które są dla tej osoby przychodami ze stosunku pracy do celów opodatkowania PIT. Wspomniany podatnik ma jednak prawo do ich pomniejszenia o koszty ponoszone w związku z wykonywaniem zadań służbowych (np. na dojazdy do pracy).

Na gruncie przepisów o podatku dochodowym od osób fizycznych koszty te zasadniczo mają charakter zryczałtowany. Standardowo wynoszą one 250 zł miesięcznie – w przypadku, gdy podatnik uzyskuje przychody z tytułu jednego stosunku pracy (zaś rocznie nie mogą one w takim przypadku przekroczyć 3.000 zł). Tak wynika z art. 22 ust. 2 ustawy o PIT. Ustawodawca dopuścił jednak również możliwość stosowania takich kosztów w większej wysokości. Odnosi się to m.in. do wynagrodzeń wypłacanych twórcom. W myśl art. 22 ust. 9 pkt 3 ustawy o PIT, koszty uzyskania przychodów z tytułu korzystania przez twórców z praw autorskich i  praw pokrewnych lub rozporządzania przez nich tymi prawami – wynoszą 50% uzyskanego przychodu. Zasady korzystania z tych praw zostały określone w ustawie z 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych. Zatem aby przepis o 50% kosztach znalazł zastosowanie, praca wykonywana przez pracownika musi być przedmiotem prawa autorskiego, tj. prowadzić do powstania utworu w rozumieniu powołanej ustawy. Ponadto pracownik powinien dokonać rozporządzenia prawami autorskimi do swojego utworu (w postaci przeniesienia majątkowych praw autorskich do niego na pracodawcę). Przy czym istotnym ograniczeniem jest to, że wspomniany wcześniej przepis dotyczący podwyższonych 50% kosztów „autorskich” ma zastosowanie wyłącznie do przychodów uzyskiwanych z tytułów enumeratywnie wymienionych w art.. 22 ust. 9b powołanej ustawy podatkowej (w tym m.in. do działalności twórczej w zakresie architektury, inżynierii budowlanej, programów komputerowych, działalności badawczo-rozwojowej irp.).