Koszty przejazdu do pracy powinny być oskładkowane

Przedsiębiorca powziął wątpliwość w sprawie włączenia do podstawy wymiaru składek – ekwiwalentu pieniężnego, który zamierza wypłacać pracownikom z tytułu kosztów przejazdu do i z pracy do ich miejsca zamieszkania.

We wniosku o wydanie interpretacji poinformował ZUS, że świadczenia te zamierza wypłacać na podstawie:

• układu zbiorowego pracy,
• regulaminu wynagradzania lub
• przepisów wewnętrznych.

Dopłaty te będą wypłacane w formie ryczałtu uzależnionego od limitu kilometrów za dojazd do i z pracy ustalonego z każdym pracownikiem indywidualnie w zależności od odległości miejsca zamieszkania do pracy. Limit ten przysługiwać ma za każdy dzień obecności w pracy.

Ryczałt ten ma być ustalany jako iloczyn kilometrów przyznanego za każdy dzień obecności w pracy i stawki za 1 km przebiegu, wynikającej z rozporządzenia ministra infrastruktury z 25 marca 2002 r. w sprawie warunków ustalania oraz sposobu dokonywania zwrotu kosztów używania do celów służbowych samochodowców osobowych, motocykli i motorowerów niebędących własnością pracodawcy (Dz.U. nr 27 poz. 271 ze zm).

Zdaniem przedsiębiorcy wypłacane świadczenia powinny być wyłączone z podstawy wymiaru składek.

Na potwierdzenie swojego stanowiska powołał m.in. wyrok SN z 22 czerwca 2015 r. (sygn. akt I UK 340/14), w którym sąd uznał, że: „wszelkie korzyści uzyskane przez pracowników na zasadach wynikających z układów zbiorowych pracy, regulaminów wynagradzania lub przepisów o wynagradzaniu za korzystanie z odpłatnych lub częściowo odpłatnych przejazdów środkami lokomocji wyłączone są z podstawy wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne.”

Przedsiębiorca podkreślił, że wyrok ten zapadł w zbliżonym stanie prawnym. Analogiczne stanowisko zajął także SN w wyroku z 3 kwietnia 2008 r. (sygn.. akt II UK 172/07) oraz z 2 grudnia 2009 r. (sygn. akt I UK 201/09).

Zatem w tej sprawie jest już ugruntowana linia orzecznicza i także zdaniem wnioskodawcy ZUS powinien zająć takie samo stanowisko.

Zakład uznał stanowisko przedsiębiorcy za nieprawidłowe. Przypomniał, że katalog przychodów wyłączonych z podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe jest określony w rozporządzeniu ministra pracy i polityki socjalnej z 18 grudnia 1998 r. w sprawie szczegółowych zasad ustalania podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe. Przepis § 2 ust. 1 pkt 26 rozporządzenia stanowi, że podstawy wymiaru składek nie stanowią korzyści materialne wynikające z układów zbiorowych pracy, regulaminów wynagradzania lub przepisów o wynagradzaniu, a polegające na uprawnieniu do zakupu po cenach niższych niż detaliczne niektórych artykułów, przedmiotów lub usług oraz korzystaniu z bezpłatnych lub częściowo odpłatnych przejazdów środkami lokomocji.

Aby przedsiębiorca mógł zastosować to wyłączenie, dana korzyść musi stanowić przychód pracownika z tytułu zatrudnienia w ramach umowy o pracę. Ponadto prawo do uzyskania jej powinno wynikać z przepisów, które będą przewidywały partycypację pracownika w ponoszeniu kosztów nabycia tych świadczeń.

Dana korzyść powinna przybrać także formę niepieniężną. Jeżeli jest w całości finansowana przez pracodawcę, tak jak to ma miejsce u przedsiębiorcy, stanowi podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia.

Zatem powyższy przepis nie obejmuje ekwiwalentów pieniężnych z tytułu ponoszonych kosztów przejazdów do pracy pracownikom przez pracodawcę.

Zapamiętaj!

1. Przedsiębiorca nie może wyłączyć z podstawy wymiaru składek ekwiwalentów pieniężnych wypłacanych w formie ryczałtu uzależnionego od limitu kilometrów za dojazd do i z pracy ustalanego z każdym pracownikiem indywidualnie w zależności od odległości miejsca zamieszkania do pracy.
2. Do podstawy wymiaru nie włącza się świadczeń przyznawanych w formie niepieniężnej na podstawie przepisów, które będą przewidywały partycypację pracownika w ponoszeniu kosztów nabycia tych świadczeń.

Interpretacja ZUS z 7 lutego 2017 r., oddział w Lublinie (WPI/200000/43/36/2017)