podróż służbowa

Przedsiębiorca może traktować jako koszt podatkowy tylko te wydatki, które wiążą się z osiągnięciem przychodu lub ochroną źródeł przychodu. Powyższy związek powinien wynikać z charakteru świadczonych usług/sprzedawanych towarów.  Ponadto wydatek nie może znajdować się w katalogu wydatków nieuznawanych za koszty.

Możliwość zaliczenia danego wydatku do kosztów uzyskania przychodów nie jest uwarunkowana uzyskaniem konkretnego przychodu, ale jedynie możliwością (przewidywaniem) uzyskania tego przychodu, jego zachowania lub zabezpieczenia.

W konsekwencji firmy mają możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wszelkich kosztów. Jest to możliwe, pod warunkiem że wykażą ich związek z prowadzoną działalnością gospodarczą, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu.

Zatem, aby dany wydatek mógł być zakwalifikowany do kosztów uzyskania przychodów muszą być spełnione łącznie dwa warunki, a mianowicie:

• wydatek musi być poniesiony w celu uzyskania przychodu, zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, 
• wydatek nie może znajdować się w grupie wydatków określonych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W zakresie zaliczania wydatków do kosztów zwłaszcza przez samozatrudnionych bardzo często dochodzi do sporów z organami podatkowymi. Poniżej prezentujemy wydatki, które wywołują największe „kontrowersje” w zakresie zaliczania do kosztów.

Wydatki na naukę samozatrudnionych a koszty podatkowe

Samozatrudnieni w celu podniesienia swojej „wartości” na rynku pracy ponoszą wydatki na kształcenie w formie kursów, szkoleń czy studiów. Wydatki takie nie zostały wymienione w art. 23 ustawy o PIT. Są one również racjonalne bowiem dzięki uczestnictwu w nich samozatrudniony będzie w stanie świadczyć usługi na wyższym poziomie, co wzmocni jego pozycję na rynku lokalnym.

Wydatki na naukę – stanowisko organów podatkowych

Również organy podatkowe nie kwestionują takich wydatków jako kosztów podatkowych.